Արիստոտելը որպես գեղեցիկի բնագավառ դիտարկում է արվեստը` ընդունելով, որ գեղեցիկ է չափավորն ու կարգավորվածը: Ըստ նրա` գեղեցիկն ունի մաքրագործող հատկություն, քանի որ գեղագիտական հաճույքը մարդուն թեթևացնում ու ազատում է կուտակված անկատարություններից: Արիստոտելը գտնում է, որ մարդն ազնիվ ու վեհ սարքեր է գործում հանուն գեղեցիկի:
Գեղեցիկը ինքնին կա, այն մարդու կամքից անկախ է այսինքն օբյեկտիվ, ինչ որ իմասով տիեզերական։
Մարդը գեղեցկության ձգտող էակ է, դա նշանակում է, որ մարդն անընդհատ գեղեցկություն ու ներդաշնակություն է որոնում իր գործունեության մեջ։ Եվ եթե մեր կենցաղում գեղեցկությունը տեղ չի գտնում, դրանով մենք աղքատեցնում ենք ինքներզ մեզ` հնարավորություն չտալով զգալու, վայելելու գեղեցիկը որքան հնարավոր է հաճախ, զգալու մեր գոյության լիակատարությունը նաև գեղեցիկի միջոցով։
Գեղեցիկ է այն ամենը,ինչը մեզ գեղագիտական ապրում է պատճառում։
Սա անհատական զգացողություն է և չի կարելի որոշակիորեն սահմանել։Գեղեցիկի գեղագիտական ապրումի ձևակերպումը արվեստն է։ (Երվանդ Քոչար)
Արտաքին տգեղությունը այնքան էական չէ,որքան ներքինը տգեղությունը։Արտաքին գեղեցկությունը շատ խափուսիկ է և աչք շոյող։ Արտաքին տգեղությունը շատ հարաբերական է։Հաճախ մարդիկ ընտրություն են կատարում դատելով արտաքին գեղեցկությունը հաշվի չառնելով ներքին տգեղությունը։
Կարելի է ասել,որ գեղեցիկն ու տգեղը մեդալի երկու կողմերն են,քանի որ երկուսնել հավասար իրավունք ունեն կյանքում։ Իսկ եթե չլիներ տգեղը,ո՞վ պետք է գնահատեր գեղեցիկը։
Գեղեցիկը ինքնին կա, այն մարդու կամքից անկախ է այսինքն օբյեկտիվ, ինչ որ իմասով տիեզերական։
Մարդը գեղեցկության ձգտող էակ է, դա նշանակում է, որ մարդն անընդհատ գեղեցկություն ու ներդաշնակություն է որոնում իր գործունեության մեջ։ Եվ եթե մեր կենցաղում գեղեցկությունը տեղ չի գտնում, դրանով մենք աղքատեցնում ենք ինքներզ մեզ` հնարավորություն չտալով զգալու, վայելելու գեղեցիկը որքան հնարավոր է հաճախ, զգալու մեր գոյության լիակատարությունը նաև գեղեցիկի միջոցով։
Գեղեցիկ է այն ամենը,ինչը մեզ գեղագիտական ապրում է պատճառում։
Սա անհատական զգացողություն է և չի կարելի որոշակիորեն սահմանել։Գեղեցիկի գեղագիտական ապրումի ձևակերպումը արվեստն է։ (Երվանդ Քոչար)
Արտաքին տգեղությունը այնքան էական չէ,որքան ներքինը տգեղությունը։Արտաքին գեղեցկությունը շատ խափուսիկ է և աչք շոյող։ Արտաքին տգեղությունը շատ հարաբերական է։Հաճախ մարդիկ ընտրություն են կատարում դատելով արտաքին գեղեցկությունը հաշվի չառնելով ներքին տգեղությունը։
Կարելի է ասել,որ գեղեցիկն ու տգեղը մեդալի երկու կողմերն են,քանի որ երկուսնել հավասար իրավունք ունեն կյանքում։ Իսկ եթե չլիներ տգեղը,ո՞վ պետք է գնահատեր գեղեցիկը։
Комментариев нет:
Отправить комментарий